ဂုဏ္ရွိန္ျမင့္ခ့ဲသည့္ ရခုိင္သမုိင္း (သတင္းေဆာင္းပါး)
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
“ဇာတိပုညဂုဏ္မာန” တုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စုံလွသည္ဟု ဘဂၤလားပင္ လယ္ကမ္းေျခတြင္ နာမည္ထင္ရွားလွသည့္ ရခုိင္လူမ်ိဳးတုိ႔၏ သမုိင္းသည္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားဖြယ္ရာမ်ားႏွင့္ ျပည္ စုံကုံလုံလွေပသည္သာမက အာရွႏွင့္အေရွ႕ေတာင္အာရွတုိ႔၏ ႏုိင္ငံေရး၊ စစ္ေရး၊ စီးပြားေရးႏွင့္ လူမႈေရးက႑မ်ား၌ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနခ့ဲေပေသးသည္။
ေရွးရခုိင္ႀကီးတုိ႔ ႏွစ္ေပါင္းရာစုမ်ားစြာ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခ့ဲေသာ ရခုိင္ျပည္ႀကီးသည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွေဒသသုိ႔ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ စတင္ျဖန္႔ခ်ိရာ ဘုမိနက္သန္အရပ္တစ္ခုလည္း ျဖစ္ခ့ဲေပ၏။ ေအဒီေလးရာစုမွစ၍ ရခုိင္၌ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ထြန္းကားခ့ဲေသာ ေ၀သာလီသည္ အေနာက္လက္တစ္ကမ္းရွိ အိႏၵိယယဥ္ေက်းမႈကုိ အေရွ႕အရပ္ရွိ ဧရာကမ္းသုိ႔ေရာက္ ေပါက္ေအာင္ တစ္နည္းတစ္ဖုံပ်ံ႕ႏွံ႔ေစခ့ဲေပ၏။ ထုိ႔အျပင္ ကုန္သြယ္မႈၾကား စခန္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္ခ့ဲေပ၏။ ဓည၀တီသားတုိ႔ ႀကိဳးစားလုံ႔လျပဳကာ ျပန္ဆုိခ့ဲေသာ အႏၵိယဂႏၶ၀င္ ၀တၳဳပုံျပင္မ်ား က်မ္းဂန္မ်ားတုိ႔ကုိလည္း အေရွ႕အရပ္သုိ႔ ေစတနာဗလပြျဖင့္ လက္ေဆာင္ေပးခ့ဲေပ၏။ ရခုိင္ဘုရင္ ပရိမ္ျပည္ရွင္ ပေဒသရာဇာ(၁၁၂၃-၁၁၃၉) မင္းႀကီး၏ ဗုဒၶအဘိသိက္ေတာ္ မဂၤလာဆင္ယင္ က်င္းပခ့ဲပုံသည္ ေနာင္တြင္ ဗမာမင္းမ်ားတုိ႔က စံနမူနာယူရေလာက္ေအာင္ ခမ္းနားျပည့္စုံလွေသာ မင္းခန္းေတာ္တစ္ခု ျဖစ္လာခ့ဲေပ၏။
ေနရဥၨျပည္ရွင္ မဇၥဴသင္ေခၚ တုိင္းခ်စ္မင္း (၁၁၆၁ – ၁၁၆၆) သည္ ဘုန္းလက္႐ုံးေတာက္ခ့ဲၿပီး အေရွ႕ဘက္ မင္းတုံးနယ္အထိ ခ်ီတက္ကာေအာင္ ေစတီတစ္ဆူကုိ တည္ထား၍ နယ္ပုိင္းျခားခ့ဲေပ၏။ ေလာင္းၾကက္ျပည္ရွင္ မင္းထီး (၁၂၈၃ – ၁၃၈၉) ၏ တည့္မတ္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ပုံေက်ာ္သတင္းသည္ ႐ုိးမေက်ာ္ကာ ဗမာသမုိင္း၌လည္း ဂုဏ္သတင္းၾသဇာရွိလွေပ၏။ မင္းထီးလက္ထက္ ရခုိင္နယ္သည္ အေရွ႕ဘက္တြင္ သရက္ၿမိဳ႕၊ အေနာက္ဘက္တြင္ စစ္တေကာင္းၿမိဳ႕ႏွင့္ ေျမာက္ဘက္တြင္ ျမဴျပည္(တရိပူရအိႏၵိယနယ္)အထိ ပါ၀င္ခ့ဲေပသည္။
၁၄၃၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေပၚထြန္းခ့ဲေသာ ေျမာက္ဦးေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ေခတ္တြင္ ရခုိင္ဘုရင္မင္းခရီ (၁၄၃၃-၁၄၅၆) ႏွင့္ အင္း၀ဘုရင္ နရပတိတုိ႔သည္ ဖုိးေခါင္ေတာင္၌ဆုံေတြ႕ၾကကာ မဟာမိတ္ျပဳၾကၿပီး ရခုိင္-ဗမာနယ္မိတ္ကုိ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားလွစြာ သတ္မွတ္ခ့ဲၾကေပ၏။ ထုိႏွစ္ႏုိင္ငံခ်စ္ၾကည္မႈကုိ ေတာင္ငူဘုရင္ တပင္ေရႊထီးက ခ်ိဳးေဖာက္ကာ ရခုိင္ဘုရင္ မင္းဘာႀကီး (၁၅၃၁-၁၅၅၃) လက္ထက္ ရခုိင္ေျမာက္ဦးကုိ လုပ္ႀကံေသာ္လည္း အထမေျမာက္ခ့ဲေခ်။ ရခုိင္အင္အားသည္ တျဖည္းျဖည္းေတာင့္တင္း ခုိင္မာလာ၏။ ရခုိင္ေရတပ္မေတာ္သည္ ဘဂၤလားပင္လယ္ျပင္ကုိ ႀကီးစုိးလာေပ၏။ ၁၅၉၉ ခုႏွစ္တြင္ ေျမးေတာ္မင္းရာဇာႀကီး (၁၅၉၃-၁၆၁၂)က ပဲခူးကုိေတာင္ငူႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ ေအာင္ျမင္လုိက္သျဖင့္ ရခုိင္တုိ႔၏ ဘုန္းတန္ခုိးသည္ အထြက္အထိပ္သုိ႔ ေရာက္ခ့ဲေပ၏။ ရခုိင္တပ္မေတာ္တြင္ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံ ပါ၀င္ခ့ဲေပသည္။ စစ္ေရးေတာင့္တင္း ေအာင္ျမင္မႈႏွင့္ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးတုိ႔သည္လည္း ဒီေရတက္သက့ဲသုိ႔ ျမင့္မားလာခ့ဲသည္။ ဤအေၾကာင္းကုိ ၁၆၃၂ – ခုႏွစ္တြင္ ရခုိင္သုိ႔ေရာက္ရွိခ့ဲေသာ ေပၚတူဂီဘုန္းေတာ္ႀကီး မန္နရိကေျပာင္ေျမာက္ေသာ မွတ္တမ္းျပဳခ့ဲ၏။
လက္႐ုံးရည္စြမ္းအားႏွင့္ႏွလုံး ရည္အုပ္ခ်ဳပ္မႈတုိ႔ျဖင့္ ႀကီးက်ယ္ထြန္း ကားလာခ့ဲေသာ ရခုိင္အင္အားသည္ ၁၆၃၈ – ခုႏွစ္တြင္ နရပတိႀကီး (၁၆ ၃၈-၁၆၄၅)၏ ပရိယာယ္ေ၀၀ုဒ္တုိ႔ျဖင့္ အာဏာရလာၿပီးေနာက္ တစ္စတစ္စ ဆုတ္ယုတ္လာ၏။ အာဏာစည္းစိမ္တုိ႔ကုိ တပ္မက္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ျပည္အေရးသည္ စေတးခံရ၏။ အမတ္ေကာင္းမ်ား ေလွ်ာ့ပါးသြားေလ၏။ ျပည္ကုိ အမတ္ႀကီးထိန္းေလသည္ဟူေသာ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္တုိ႔၏ အစဥ္အလာသည္ပ်က္ခ့ဲရ၏။ ရလဒ္ကား ၁၆၆၆ ခုႏွစ္တြင္ စစ္တေကာင္းကုိ ရခုိင္က လက္လႊတ္သြားရျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ေနာက္ဆက္တြဲကား ၁၆၈၅ ခုႏွစ္ မွ ၁၇၁၀ ျပည့္ႏွစ္အထိ မင္းမတည္ ျပည္မရပ္ကာလျဖစ္ခ့ဲကာ ျပည္ဆုတ္ခ့ဲ၏။ ထုိအေျခအေနဆုိးကုိ ၀ိဇယမင္း (၁၇၁၀-၁၇၃၁)ကရပ္တန္႔ေစကာ ျပန္လည္ ဦးေမာ့လာေအာင္ျပဳခ့ဲေသာ္လည္း ၄င္းလုပ္ႀကံခံရၿပီးေနာက္ မၾကာျမင့္မီ ပ်က္စီးယိုယြင္းလာေလေတာ့၏။ သုိ႔ရာတြင္ ရခုိင္ထီးနန္းမွာ တစ္မင္းဆင္းတစ္မင္းတက္ျဖင့္ ေကာင္းတလွည့္ မေကာင္းတလွည့္ ႀကံဳေတြ႕ရကာ သက္ဆုိးရွည္ခ့ဲသည္သာ။ လူပေယာဂေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ အနိဌာ႐ံုတုိ႔ကုိ သဘာ၀ေဘးအႏၲရာယ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ငလွ်င္ႀကီး (၁၇၆၁) ႏွင့္ ေရႀကီး (၁၇၈၃) တုိ႔က တစ္ျပန္ဖ်က္စီးလာခ့ဲ ၾကျပန္၏။ ထုိစဥ္ ရခုိင္၏အေရွ႕ဘက္တြင္ ေသြးဆာေနေသာ ဗမာလူမ်ိဳးက ရခုိင္ကုိမ်က္စိက်လာ၏။ ရခုိင္၏ခ်မ္း သာၾကြယ္၀မႈကုိလည္း လုယက္လုိၾကသည္။ ထုိႏွင့္ ၁၇၈၆ ခုႏွစ္ မုိးအကုန္တြင္ ဗမာအမရပူရတပ္တုိ႔က က်ဴးေက်ာ္လာၾကေတာ့၏။ ရခုိင္တုိ႔က သူ႔ကြၽန္မခံလုိေသာ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ခုခံတြန္း လွန္ေလရာ (၄၅) ရက္တုိင္တုိင္ ၾကာခ့ဲေပ၏။ အဆုံးတြင္ ၁၇၈၅ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ (၁) ရက္ေန႔၌ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕ေတာ္ က်ဆုံးေလ၏။
ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕ေတာ္က်ဆုံးျခင္းႏွင့္အတူ ရခုိင္ျမစ္၊ ေခ်ာင္းတုိ႔တြင္ ေသြးေရာင္လႊမ္းခ့ဲသလုိ ကန္၊ က်ဳံးတုိ႔၌လည္း လူေသအေလာင္းေကာင္မ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်ံခ့ဲေပ၏။ မ်ိဳးျပဳတ္၀ါဒစြဲေၾကာင့္ ရခုိင္တုိ႔၏အ႐ုိးမ်ား ေတာင္ပုံရာပုံ ရွိခ့ဲေပ၏။ ယခုတုိင္ ေခါင္းျဖဴျပင္၊ ျပင္ျဖဴ ေမာ္၊ ၿခံျပင္စသည့္ လူသတ္ကြင္းမ်ားသည္ အရပ္အစြဲအမည္ျဖင့္ က်န္ရစ္ေနဆဲျဖစ္ေပ၏။ ၾကက္ပ်ံမက်စည္းကားခ့ဲေသာ ရခုိင္ကုလားတန္လြင္ျပင္သည္ လူသူကင္းမဲ့ကာ က်ီးႏွင့္ဖုတ္လုိ ျဖစ္လာေတာ့၏။ ေျပးႏုိင္သူ လြတ္ခ့ဲသျဖင့္ ယေန႔ရခုိင္လူမ်ိဳးတုိ႔မွာ မေသဘဲက်န္ရစ္ခ့ဲသူ တခ်ိဳ႕တစ္၀က္တုိ႔၏ အဆက္အႏြယ္မ်ားသာ ျဖစ္ၾကေတာ့၏။ မ်ိဳးျဖဳတ္သတ္ျခင္းကုိ ခြင့္လႊတ္စရာ ေကာင္းေသာအရာမွာ ၀န္ခံျခင္းႏွင့္ တန္းတူအခြင့္အေရး ေပးျခင္းသာျဖစ္ေပ၏။
ရခုိင္ဘုရင့္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး ပ်က္သုဥ္းသြားရျခင္းႏွင့္အတူ အကာအကြယ္မ့ဲေသာ ရခုိင္လူမ်ိဳးတုိ႔သည္ သူ႔ ကြၽန္ဘ၀ ျဖစ္သြားရဘိသက့ဲသုိ႔ ရခုိင္သမုိင္း၊ ရခုိင္ဇာတိမာန္တုိ႔သည္လည္း ႏွိပ္စက္ကာ လူျပဳျခင္းခံရသည္ သာမက နယ္ခ်ဲ႕တုိ႔၏ ေရာႀကိဳျခင္းကုိလည္း လည္စင္းခံရေလေတာ့သည္။ ရခုိင္ႏွင့္ဗမာ ထီးၿပိဳင္နန္းၿပိဳင္ ယွဥ္တြဲေနထုိင္ျခင္းကုိပင္ ေသးသိမ္နိမ့္က်ေအာင္ ျပဳျပင္ဖန္တီးရေပေသးသည္။ ရခုိင္သည္ ၀င္လွ်င္ေရကမ္း၌ ေပၚထြန္းခ့ဲေသာ ပ်ဴ၊ သေရေခတၲရာ၊ ပုဂံ၊ အင္း၀၊ ပဲခူး၊ အမရပူရစသည့္ တုိင္းႏုိင္ငံတုိ႔၏ အစိတ္အပုိင္းမွ် လက္ေအာက္ခံမင္းႏုိင္ငံ ငယ္သမွ်ျဖစ္သေယာင္ေယာင္ လိမ္ညာ ဖန္တီးျခင္း ခံရေပေသးသည္႐ႈေလာ့။
ရခုိင္က်ၿပီးေနာက္ (၄၄) ႏွစ္အၾကာ (၀ါ) တစ္နည္းအားျဖင့္ ရခုိင္တုိ႔ကုိ ၿဗိတိသွ်အဂၤလိပ္သုိ႔ လႊဲေျပာင္းေပးၿပီးေနာက္ (၄) ႏွစ္အၾကာတြင္ ေရးသားသည့္ ဗမာ့မွန္နန္းရာဇ၀င္တြင္ ရခုိင္၏အတိတ္သမုိင္းကုိ ႏုိင္လုိႏုိင္ထက္ ျပဳလုပ္ထားေသး၏။ အမွန္တရားမ်ားကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳထား၏။
“ ဘုရားသခင္သည္ အတိတ္သမုိင္းကုိ ေျပာင္းျပန္မလုပ္ႏုိင္ပါ။ သမုိင္းဆရာကေတာ့ ရႏုိင္ေပ၏ ” ဟု ၁၉၀၁ ခုႏွစ္တြင္ အဂၤလိပ္အေတြးအေခၚပညာရွင္ ဆင္ျဖဴရယ္ဘတၲလာက ေျပာခ့ဲျခင္းမွာ မွန္နန္းရာဇ၀င္မ်ိဳးလုိ ေနာက္ျပင္က်မ္းမ်ားကုိ ၾကည့္႐ႈ၍ဆုိခ့ဲသလုိ ျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။
ရခုိင္သမုိင္းမွာ ကံဆုိးလွပါေပစြ။ အဂၤလိပ္ ကြၽန္ဘ၀ေခတ္ (၁၈ ၂၅-၁၉၄၈) တြင္လည္း ႏွစ္ထပ္ကြင္း ေလာင္းရိပ္မိခ့ဲရေပ၏။ မမွန္ကန္ေသာ ရခုိင္သမုိင္းကုိသာ သင္ၾကားခြင့္ရခ့ဲၾကရေပ၏။ အဂၤလိပ္အျပန္ ၁၉၄၈ ခု ႏွစ္တြင္ ဗမာသမုိင္းဆရာတုိ႔က ရခုိင္သမုိင္းကုိ အျမင္မၾကည္လင္ျဖစ္ခ့ဲၾကေခ်၏။ ကုိယ့္မင္းကုိယ့္ခ်င္းေနရသည့္ ဗမာတုိ႔က မဟာဆန္လာ၏။ ပုဂံပ်က္၍ ရခုိင္က တသီးတမင္းလု ေတာင္းသလုိေရးခ့ဲၾက၏။ အေရးႀကီး ဂူတန္သာသနမွ ႐ုန္းထြက္ခါစ ပုဂံေလာက္မစစ္မမွန္ဟု ထင္ျမင္ယူဆၾက၏။ ႏုိင္ငံအခ်င္းခ်င္း သူေသကုိယ္ေသ တုိက္ခုိက္ခ့ဲၾကသည္ကုိ ဥပကၡာျပဳကာ ေနာင္တြင္ အခ်င္းခ်င္း ဥမကြဲသုိက္မပ်က္ ေကာင္းတူဆုိးဖက္ စကားလုံးလွလွကေလးမ်ားကုိ နယ္ခ်ဲ႕တုိ႔ကသုံးစြဲကာ ရခုိင္က့ဲသုိ႔ေသာ လူမ်ိဳးတုိ႔၏ဇာတိေသြးမ်ားကုိ ခ်ိဳးႏွိမ္ခ့ဲၾကေသး၏။ ထုိျပင္မကေသး ရခုိင္အမ်ိဳးသားသာသနာကုိ သိသူ၊ လုိက္စားသူတုိ႔အားလည္း သူခုိးကလူသူဟစ္ဘိသက့ဲသုိ႔ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒီမ်ားဟု မဟုတ္မဟတ္ ကင္းပြန္းတပ္ခ့ဲၾကျပန္၏။ ထုိထက္ပင္ ဆုိးေသးသည္ကား ရခုိင္အသုိက္အၿမံဳ ထီးနန္းအခ်ဳပ္အျခာကုိ ဖ်က္ဆီးသည္သာမက ရခုိင္လူေပါင္းမ်ားစြာကုိလည္း ေသတြင္းပုိ႔ကာ မ်ိဳးျဖဳတ္သတ္ခ့ဲသည္။ ေမာင္၀ုိင္း (အမရပူရဘုရင္) သည္ပင္ ရခုိင္တုိ႔၏ ကယ္တင္ရွင္ျဖစ္ သေယာင္ မဟာမုနိဆင္းတုေတာ္ႀကီး၏ မူလဒါယကာ ရခုိင္ဘုရင္ စႏၵသူရိယ မင္း၀င္စားသေယာင္ေယာင္ ျခယ္သအမႊန္းတင္ၾကျပန္ေသးသည္။ ေသာတပတၲိဖုိလ္၌ တည္ခ့ဲေသာ ဘုရင္စႏၵသူရိယမင္း၏ ဂုဏ္သတင္းနာမကုိ လူသတ္ေကာင္ ေမာင္၀ုိင္းအျဖစ္ ၀င္စားသည္ဟု အမႊန္းတင္ၾကျခင္းမွာ သာသနာကုိေစာ္ကားရာသာျဖစ္၏။ ရခုိင္ဇာတိေသြးစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ သူကြၽန္မခံလုိ၍ ေတာ္လွန္ခ့ဲၾကေသာ ငခြက္ေပါက္၊ ကြၽဲတေကာင္ႏုိင္၊ ဗုိလ္ခ်င္းျပန္ စသည့္ ရခုိင္အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔အား သူပုန္သူကန္ဟု သတ္မွတ္ေရးသားၾကေသး၏။ ရခုိင္တုိ႔၏ ၀ံသာႏုရကၡိတတရားေတာ္ႏွင့္အညီ အမ်ိဳးကုိခ်စ္ျခင္း၊ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊ တုိးတက္ေအာင္ႀကံေဆာင္ျခင္း၊ အားထုတ္ျခင္းတုိ႔အား နယ္ခ်ဲ႕တုိ႔က အျပစ္ဟုထင္ျမင္လာၾက၏။ ရခုိင္ႏွင့္ေျမေပြးေတြ႕လွ်င္ ရခုိင္ကုိအရင္သတ္ဟု ဗမာစကားမွာ ထင္ရွားသည့္ လက္သုံးစကားတစ္ခု ျဖစ္္ေနေပ၏။
ရခုိင္တုိ႔ကမူ ဇာတိေသြးမက်ေသး။ နန္းအသုံးအေဆာင္ျဖင့္ လွ်ံလွ်ံေျပာင္၀င္းခ့ဲၿပီး ရခုိင္ဂုဏ္ကုိ၀င္ၾကြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခ့ဲသည္။ ေျမာက္ဦးနန္းရာ ဟာလာဟင္းလင္းရွိေနေသးျခင္းကုိ ျမင္ရတုိင္း အတိတ္၏သမုိင္းေၾကြးကုိ ေပးဆပ္ရန္ရွိသည္ဟုသာ ျမင္ၾကေသး၏။ သူ႔ကြၽန္မခံဘဲ က်ဆုံးခ့ဲေသာ ရခုိင္သူရဲေကာင္းတုိ႔ အ႐ုိးတြန္သံသည္ ရခုိင္အႏွံ႔ပ်ံ႕ေနသည္ဟု ခံစားၾက၏။ ဗမာတုိ႔ေျမလွန္ခ့ဲေသာ ရခုိင္နန္းရာတြင္ နဂုိလ္လက္အတုိင္း ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေပးသည့္တုိင္ေအာင္ ထုိ၀တၱဳသည္ပင္ ခြင့္လြတ္စရာမဟုတ္။ နန္းရာ၌ ရခုိင္ေအာင္လံ တ၀င့္၀င့္ရွိေနမွသာ ခြင့္လႊတ္ရန္ ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။
မတရားသိမ္းပုိက္မႈကုိ တနည္းတစ္ဖံု လက္ခံထားၾကေသာ နယ္ခ်ဲ႕သ မုိင္းဆရာတုိ႔ကမူ ရခုိင္လူမ်ိဳးဘ၀ႏွင့္ ေျပာင္ေျမာက္ထြန္းေျပာင္ခ့ဲေသာအတိတ္သမုိင္း ျပန္လည္ေပၚထြန္းေရးကို အဘယ္မွာလွ်င္ လုိလားၾကပါအ့ံနည္း။ မတရားမႈကုိ က်ဴးလြန္သူ သုိ႔မဟုတ္ လစ္လ်ဴ ႐ႈသူ သုိ႔မဟုတ္ အားေပးသူသည္ အမွန္တရားကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ၾကသည္သာ။
မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစကာမူ ရခုိင္သမုိင္းကုိ ရခုိင္တုိ႔၏ ဘုိးေဘးစဥ္ဆက္က ဖန္တီးပ်ိဳးေထာင္ခ့ဲၾက၏။ ထုိသမုိင္း ႐ုပ္လႊာမ်ားကုိ ရခုိင္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ ေလ့လာၾကည့္႐ႈျခင္းအား
ျဖင့္ အတိတ္ကာလ ရခုိင္တုိ႔၏ ဇာတိဘ၀၊ ယေန႔ပစၥကၡ ရခုိင္တုိ႔၏ အနိမ္ခံဘ၀ႏွင့္ ေနာက္ဖန္တီးလုိသည့္ အနာဂတ္တုိ႔ကုိ ပုိမုိပီျပင္စြာ သိျမင္လာၾကမည္ ျဖစ္ပါေပ၏။
အတိတ္က ရခုိင္တုိ႔ေလွ်ာက္ ခ့ဲေသာခရီးႏွင့္ အတိတ္သမုိင္းတုိ႔ကုိမသိလွ်င္ ဆက္လက္၍ အလိမ္ခံရပါဦးမည္။ အႏွိမ္္ခံရပါဦးမည္။ အလိမ္ခံ၊ အႏွိမ္ခံဘ၀သည္ လြတ္လပ္သည္၊ တုိးတက္သည္၊ ေအးခ်မ္းသည္ဟူ၍
ဤကမၻာေျမမဟီေပၚတြင္ မေပၚထြန္းေသးေပ။
Credit -
